Hep niyet ettim bir şeyler yazmaya ama; elim bir türlü varmadı. Ramazanımı yazayım, açlığımı bilemedim. Şükür ki Somaliye yapılan yardımların dalga dalga büyümesi ve Kimse Yokmu Derneğinin yardımları bizzat dağıttığının ve aşevlerinin görüntüleri gelmeye başlamasıyla kendime geldim.
Hayalleriniz vardır, bel bağlarsınız, umudunuzdur o sizin, an gibi beklersiniz. İşte onların ki, açlığın kucağında yaşama tutunmaya çalışan insanların hayali, dileği umudu; bir yudum su, bir kaşık yemek.
Kamplara ulaşmak için verilen mücadelede ölüme terk edilen zayıf çocuklar. 10-12 yaşında birkeç yüz dolara verilen kız çocukları. Bize düşen sadece üzülmek değil tabi, olabildiğince yaraya merhem olmaya çalışmak ve aynı zamanda dua ve tefekkür. Şükretmek, sahip olduğumuz bütün nimetlerin herbirine teker teker.
Artık onun yiyeceği var dedim; ama o hala üzgün dedi oğlum, yukarıdaki fotoğrafı göstererek. Bu ramazanda açlığı biraz daha onlar gibi hissetmeye çalışmak lazım. Onu biz bilemeyiz ama...Daha sade olmalı sofralarımız.
Hayırlı ve idrakine vararak bir ramazan geçirmeniz dileğiyle...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder